Omdat het
bijna Kerstmis was, besloten we daar maar eens een kijkje te gaan nemen, en ik
moet zeggen, het overtrof onze stoutste verwachtingen. In de hoofdstraat van
het dorp bleken er niet één, maar wel vijf banketbakkers dicht bij elkaar te
zitten.
Allemaal
waren ze uitbundig versierd met dennentakken en knipperende kerstverlichting,
en in de straat reed een slee met een rendier ervoor en een heuse Kerstman er
in.
Het was
moeilijk een keuze te maken uit de overweldigende hoeveelheid taarten en gebak.
Omdat we
nogal wat gasten verwachtten besloten we een grote taart te kopen.
Gelukkig
kregen we hem mee in een stevige plastic zak, zodat we hem makkelijker konden
vervoeren.
Buiten
gekomen herinnerde ik me weer hoe ik als kind een emmer water rondslingerde
zonder dat er een druppel water uit kwam. Later deed ik dat ook nog wel eens
met andere voorwerpen. Vooral als iemand me een tas gaf met de mededeling:
“Voorzichtig hoor, het is breekbaar”, dan kon ik me nauwelijks bedwingen om te
kijken of de wet van de middelpuntvliedende kracht nog steeds van toepassing
was. Nu ik hier voor de deur van de bakkerszaak stond werd ik ineens weer
overvallen door de neiging om de plastic tas met taart en al in de rondte te
slingeren. Ik schatte in, dat de handvatten sterk genoeg waren.
Deze keer
kon ik geen weerstand aan de opwelling bieden. Alles leek goed te gaan, maar
plotseling braken de handvatten af en de tas vloog met taart en al door de
lucht.
Het vreemde
is, dat het in zo'n geval lijkt of je alles in slow motion ziet gebeuren. Ik
heb dat wel eerder gehad, toen ik een steentje op de vooruit van mijn auto af
zag komen, dat daar een grote ster in maakte.
In dit geval
zag ik de zak door de lucht vliegen, de doos uit de zak komen, die op zijn
beurt open ging, waarna de taart met een klap op de voorruit van een
geparkeerde auto terecht kwam. Eerst was de voorruit zowat helemaal met
slagroom, vruchtjes en andere versierselen bedekt, maar naarmate de taart naar
beneden zakte werden de verbijsterde gezichten zichtbaar van een man en een vrouw,
die net op het punt hadden gestaan om weg te rijden.
Het duurde
even voor ik door had, dat ik dit allemaal gedroomd had.
Eerst was ik
opgelucht, maar later vond ik het toch ook wel een beetje jammer, dat het niet
echt gebeurd was, want het had zomaar een prachtig kerstverhaal kunnen zijn.
Aan de
andere kant, zoveel verschil is er nou ook weer niet, tussen dromen en
werkelijkheid. In ieder geval kan ik zeggen, dat ik het echt gedroomd heb.
BUSHOKJE
Ze voelden
zich wel wat verloren.
Hun kindje werd al gauw geboren.
Een bushokje
in Montmoitier
werd een
schuilplaats voor die twee.
Er is veel
begrip van de reizigers dus,
die wachten
nu buiten maar op de bus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten