Wanneer de laatste klanken van het klokgelui van zeven uur zijn weggestorven en er een oorverdovende stilte over het dorp valt, besluiten wij nog even een wandelingetje te maken. Ons dorp ligt aan het Canal des Vosges en het is altijd weer leuk om 's avonds even langs het haventje te lopen waar, vooral zomers, schepen van verschillende nationaliteiten aanleggen om de nacht door te brengen. Afhankelijk van het seizoen op de heen of terugweg van de Middellandse zee. Vanavond is het vrij rustig.
Als we zo langs de haven kuieren, gebeurt er iets vreemds. Heel langzaam komen twee schepen naast elkaar onder de brug door drijven. Ze zijn aan elkaar vastgebonden en de ene lijkt wat schuin tegen de andere aan te hangen. Heel behoedzaam wordt er aangelegd en na korte tijd komt er een brandweerauto aangereden. Slangen worden uitgerold en in het schuinsliggende schip gehangen, dat kennelijk lek is geraakt.
Even later arriveert er nog een auto waar twee mannen uitstappen, waarvan er één in alle rust een duikpak begint aan te trekken. Dit alles gebeurt zonder dat de avondstilte wordt verstoord. Alsof je naar een film zit te kijken, waarvan het geluid is weggevallen. Inmiddels hebben zich wat belangstellenden op de brug verzameld, maar ook hier wordt slechts op gedempte toon van gedachten gewisseld. En ook als de belangstelling is opgelopen tot wel zo’n vijftig man, blijft er een sfeer hangen alsof men een kerk bezichtigt, terwijl er een dienst aan de gang is.
Onwillekeurig maak ik voor mezelf de vergelijking hoe de situatie zou zijn als zich in Amsterdam iets dergelijks zou voordoen. De op en aanmerkingen zouden niet van de lucht zijn; de bekende stuurlui aan de wal zouden allemaal wel een steentje willen bijdragen om de operatie te laten slagen. Hier heeft men nog respect voor iemand die zijn vak uitoefent; zeker als het een ambtenaar betreft, en al helemaal als hij ook nog een uniform draagt.
Wanneer het donker begint te worden en er alleen nog maar een lichtschijnsel in het water te zien is van de duiker, die onder het schip aan het werk is, arriveert er nog een auto van de brandweer met aanhanger. De auto komt uit een grotere stad zo’n 60 kilometer verder op, en het betreft hier kennelijk een eenheid die verantwoordelijk is voor verlichting in noodgevallen. Kabels worden uitgerold en lampen worden opgesteld. Als alles in de juiste positie is geplaatst wordt een aggregaat aangesloten en gestart. Althans dat is de bedoeling...Met geen mogelijkheid blijkt men het apparaat aan de praat te krijgen. Met steeds grotere verbetenheid beproeft de driekoppige bemanning om beurten zijn krachten, maar het wil maar niet lukken. Na nog enige tijd met bougies en sleutels in de weer te zijn geweest, gaat er bij een van de mannen een lichtje branden. Met een brede grijns op zijn gezicht en een jerrycan in zijn handen komt hij uit de auto. Het aggregaat wordt met brandstof gevuld en start in één keer.
Als de lampen de haven in het volle licht zetten, blijkt dat de werkzaamheden aan het schip inmiddels zijn afgerond. De duiker en het grootste deel van het publiek zijn vertrokken. De paar belangstellenden die nog over gebleven zijn produceren een schuchter applausje. De lampen en het aggregaat worden weer ingepakt en iedereen vertrekt tevreden naar huis..........
DE HAVEN VAN FONTENOY LE CHÂTEAU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten