Toen
ik op de Nederlandse nieuwsberichten hoorde dat er een week geleden voorzichtig
gesproken werd over de 11 steden schaatstocht en een week later de eerste files
naar het strand er alweer stonden, moest ik denken aan een situatie die ik hier
jaren geleden beleefde.
Het
was midden februari. Ik had gehoord, dat het in Nederland stormde en regende
terwijl het hier in Frankrijk al wekenlang flink gevroren had. Er stond een
snijdend koude wind, maar als ik me uit de wind in de tuin waagde bleek het
zonnetje al aardig warmte te geven. Omdat ik op dat moment weinig te doen had,
besloot ik, dat het misschien wel leuk zou zijn om van mezelf een foto in
zwembroek te maken en die naar familie en vrienden in Nederland te sturen. Wat
zouden ze opkijken!
Zo’n
actie vereist natuurlijk wel enige voorbereiding. De tuinstoelen en parasol
zijn opgeborgen.
Dus
moesten die eerst van zolder worden gehaald, want het zou er allemaal wel een
beetje relaxed uit moeten zien. Daarna op zoek naar een zwembroek; waar zou dat
ding nou toch gebleven zijn?
Ik had hem in jaren niet aan gehad. Na lang zoeken vond ik hem onder in een kist met zomerkleren.
Omdat
de tuin ’s winters nogal kaal is, valt het natuurlijk al gauw op als iemand in
dit jaargetijde in zwembroek rondloopt. Ik wilde tot elke prijs voorkomen dat
een van de buren of een toevallige voorbijganger me zo zou zien.
Door
een beetje beschut plekje achter de tuintafel in te richten, wist ik me zoveel
mogelijk aan nieuwsgierige blikken te onttrekken. Wat niet wegnam, dat een
toevallige passant of iemand aan de overkant van de straat, die toevallig uit
het raam keek, me zou kunnen zien.
Om
die reden besloot ik een tijdstip te kiezen dat iedereen zo’n beetje aan tafel
zat. Zo rond half een leek me daarvoor een geschikte tijd.
Na
een beetje geoefend te hebben op een geschikte pose kon de foto gemaakt worden.
De camera werd op een statief gezet en met de zelfontspanner werden een aantal
foto’s gemaakt.
Een
bijkomend probleem was, dat dicht bij het huis weliswaar een redelijke
temperatuur heerste, maar daar waar ik mijn camera had opgesteld toch een
behoorlijk koude wind waaide.
Telkens
als ik naar de camera sloop om de sluiter in te drukken, deed ik daarom even
een jas aan, keek ik om me heen of niemand me kon zien, en rende dan weer gauw
terug naar de tuinstoel, trok snel mijn jas uit, om vervolgens een houding aan
te nemen alsof ik heerlijk ontspannen in het zonnetje zat.
Toen
naar mijn idee een en ander er wel goed opstond gauw naar binnen en mijn kleren
weer aangetrokken.
Zelf
kan ik me in zo’n geval dan al helemaal verkneukelen over de reacties die gaan
komen.
Temeer
omdat de mensen die mij kennen wel weten, dat ik midden in de zomer bij een
temperatuur van 30 graden nog niet in een zwembroek te krijgen ben.
In
zo’n situatie ontwikkelt zich bij mij het wonderlijke idee, dat iedereen achter
de computer zit te wachten tot er een leuke e-mail van mij komt en daar
vervolgens meteen op reageert.
Toen ik de foto dan ook per e-mail had verzonden en na een paar uur nog geen enkele reactie had ontvangen, was ik behoorlijk teleurgesteld. Na een paar dagen ben ik hier en daar maar eens voorzichtig gaan informeren.
Ja,
ze hadden hem ontvangen. Leuk hoor…...
Tja,
de wintermaanden zijn lang, en je kunt je dan wel eens een beetje alleen
voelen. Maar voor de rest gaat alles goed.
Achteraf
heb ik nog wel eens verzoeken ontvangen van mensen die ook wel zo'n foto van
mij in zwembroek willen ontvangen. Maar daar begin ik niet aan. Er gebeuren van
die rare dingen op het internet. Ik heb het nog eens dunnetje over gedaan en
jullie zullen het met deze "gekuisde" versie moeten doen.
In de 25 jaar, dat ik nu een huis in Frankrijk bezit, heb ik heel wat avonturen mee gemaakt. Leuke en minder leuke. Zoals bijvoorbeeld het geworstel met de taal, de problemen die je tegen komt bij de verbouwing van een oud huis. De soms moeizame contacten met de schoorsteenveger, de garagist, de slager en de bakker.
Er ontstonden soms
ongemakkelijke situaties, die op het moment zelf niet altijd even leuk waren,
maar waar ik achteraf juist veel plezier om kan hebben. Ik kan me zo
voorstellen, dat velen van jullie soortgelijke ervaringen hebben en er veel in
zullen herkennen.
Ik heb het
een en ander opgeschreven en er samen met wat gedichtjes en foto's een
boekwerkje van gemaakt.
Het boekje
heb ik tot nu toe in een beperkte oplage in eigen beheer laten drukken. Als je
het wilt bestellen, dan kan je dat doen door een mailtje met je
persoonsgegevens te sturen aan:
brugmanfrans@hotmail.com
De kosten
zijn: 12,50 excl. eventuele verzendkosten.
Nieuwsgierig, en wil je nog een verhaal lezen? Dan kan je HIER klikken (daarna wel even naar beneden scrollen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten