Beste lezers
van mijn Frankrijk Blog,
COMPLIMENT
Als ik bij
mijn auto met Frans kenteken met iemand sta te praten,
komt er een
mevrouw naar me toe. Ze zegt: “Bent U Frans?”
Omdat ik de
vrouw verder niet ken, bevestig ik ietwat verbaasd,
dat ik
inderdaad Frans ben.
“Goh,” zegt
ze, “wat spreekt U dan goed Nederlands.
Frans
Brugman
SCHIMMEL
Als mensen
voor de eerste keer ons huis bezoeken, krijgen we vaak te horen dat het nog
zo'n authentiek Frans huis is. Dat horen we graag, want we hebben inderdaad
kosten nog moeite gespaard om het zo te houden. De vloeren kraken authentiek en
de authentieke natuurstenen spoelbak in de keuken -die zo laag is, dat je zo
ongeveer op je knieën de afwas moet doen- hebben we gehandhaafd. Die zouden we
voor geen goud willen missen.
Generaties Fransen hebben hier dagelijks díe dingen
gedaan waar je een kraan bij nodig hebt, want deze was de enige in het hele
huis.
Vol trots
laten we dan ook aan iedereen de uitgesleten plek zien, waar de vader van de
vorige eigenaar zijn mes sleep, om er vervolgens de ogen van de konijnen mee uit te snijden.
Zoiets mag
je toch niet afbreken. Daarmee zou je de ziel uit het huis halen.
Eerlijkheidshalve
moet ik wel toegeven dat we, in onze ijver om alles zoveel mogelijk in de oude
staat te laten, enorm geholpen zijn door een chronisch gebrek aan financiële
middelen.
Nou moet
natuurlijk ook weer niet de indruk gewekt worden, dat er nooit iets gedaan is.
In de afgelopen jaren is de helft van het dak vernieuwd, is er een badkamer met
toilet en douche gekomen en zijn de vloeren van de beneden verdieping
vernieuwd.
Die vloeren
zijn een verhaal op zich. We kwamen er al gauw achter, dat de houten vloer
rechtstreeks op de aarden ondergrond lag. Op één plek waren kieren zichtbaar
waaruit een vochtige kelderlucht omhoog steeg. Bovendien was er tussen de
vermolmde planken zoveel ruimte ontstaan, dat het niet denkbeeldig was, dat er
allerlei ongedierte uit te voorschijn zou kunnen komen.
Het
openbreken van de oude vloer maakte bij mij romantische fantasieën los. Deze
werden in dit geval nog versterkt doordat de oude vloerdelen op twee plaatsen
doorgezaagd waren, zodat het leek of er een luikje was gemaakt. Zou in dit
huis, waarin vele generaties hebben gewoond, misschien een schat verstopt
zijn? Je weet het maar nooit.
Helaas,
onder de vloer was niets anders te vinden dan vochtige aarde. Wel kwam ik op
het idee een volgende generatie te verrassen met een kleine schat. In de schuur
vond ik een metalen doosje met roestige spijkers. Ik deed er een briefje bij
met de datum, het jaartal en schreef er een mooie wens op. Ik kon me nu al
verkneukelen, als ik bedacht hoe mensen op zouden kijken als ze misschien wel
over honderd jaar deze zogenaamde schat zouden vinden.
Bij de Brico
had ik een paar pakketten vloerdelen
gehaald om de slechtste gedeelten te vervangen.
Waarschijnlijk
heb ik daarmee het paard van Troje in huis gehaald, want al na korte tijd begon
zich tussen de naden van de nieuwe planken een hardnekkige schimmel te
ontwikkelen.
Telkens als
we een paar weken niet in het huis geweest waren, had de schimmel zich meer en
meer uitgebreid. Op een gegeven moment lag het als een deken over de vloer en
kroop tegen de muren omhoog. Hoewel we de meest agressieve bestrijdingsmiddelen
hebben ingezet, het mocht niet baten.
Toen we op
een keer het huis binnen kwamen lag er over de hele beneden verdieping een laag
van sporen. Het leek wel of er een ontploffing had plaats gevonden.
Het was wel
duidelijk, dat er nu toch echt iets moest gebeuren. We besloten de houten vloer
er uit te halen en een betonnen vloer te storten.
Bij het
slopen van de vloer kwam ik het door mij verborgen kistje tegen. Het briefje
dat er in zat was al een beetje door vocht aan getast.
De door
mijzelf geschreven tekst was nog goed te lezen:
Een
schat kunnen wij U helaas niet geven.
Maar wij wensen U een lang en gelukkig leven
AMSTERDAM BLOG
Toen ik een aantal jaren in Frankrijk woonde, ben ik mijn geboortestad Amsterdam met andere ogen gaan bekijken. Zaken die vroeger zo vanzelfsprekend waren en waar ik achteloos aan voorbij liep, daar kijk ik nu soms vol verwondering naar. Vooral de openheid en de humor die veel Amsterdammers hebben en de verhalen die me soms zomaar verteld worden boeien me telkens weer, en wil ik graag met jullie delen.
Meer daarover kan je op mijn AMSTERDAM BLOG vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten