Boven: PANORAMA FONTENOY LE CHATEAU
Al woon ik niet meer in Frankrijk, de herinneringen kunnen ze me natuurlijk niet af nemen. Soms komen die door bepaalde geuren en omstandigheden plotseling weer boven.
Toen het de afgelopen tijd zo warm was, moest ik aan dit verhaal denken, dat ik een paar jaar geleden heb geschreven.
STOKBROOD MET EEN GEURTJE
De bakker bij ons in het dorp is op woensdag gesloten. Vaak rijd ik dan even naar een dorp verder op. Die bakker daar staat goed bekend, en uit de wijde omgeving komen mensen daar hun brood halen.
Als ik binnen kom, is het gezellig druk. Maar terwijl anders de geur van vers gebakken brood overheerst, hangt er deze keer een benauwde geur in de bakkerszaak.
Het laat zich al snel raden wie de veroorzaker daar van is. Vóór mij staat een dikke man. Hij draagt een korte broek en een hemd van een onbestemde kleur. De zweetplekken onder zijn oksels en op zijn rug zijn duidelijk zichtbaar. Ik heb wel eens gelezen, dat zweetlucht op Fransen een erotiserende uitwerking zou hebben, maar in dit geval kan ik me daar weinig bij voor stellen. Op zijn hoofd draagt de man een helm. Het is meteen duidelijk, dat hij de eigenaar is van de bromfiets die voor de deur staat geparkeerd.
Die brommer was me al op gevallen; het lijkt mij een model uit de vijftiger jaren toe en ziet er uit of hij sinds die tijd in een hooiberg geparkeerd heeft gestaan. Een dikke laag vuil maakt het onmogelijk de oorspronkelijke kleur te raden en aan alle kanten steken er plukken hooi uit.
Als ik weer buiten kom, is de man juist bezig de brommer van een hangslot met zware ketting te ontdoen. Waarom hij hem op slot heeft gezet is mij een raadsel.
Omdat hij in één hand een stokbrood heeft, is het nog een hele klus om met zijn andere hand het slot open te maken. Nadat hij het stokbrood tussen zijn benen heeft geklemd en op die manier twee handen kan gebruiken gaat het beter.
Het is een raar gezicht, zoals hij daar staat met dat stokbrood in zijn kruis geklemd.
Als na verschillende mislukte pogingen de bromfiets eindelijk gestart is, neemt de man plaats op de brommer.
Even is er nog onzekerheid wat hij nu met dat stokbrood aan moet, maar dan breekt hij het resoluut in tweeën en met onder elk bezweet oksel een half brood geklemd rijdt hij in een wolk van blauwe uitlaatgassen de straat uit. Bon appetit!
DE EZEL
Als ik 's morgens wandelen ga,
dan kijkt hij mij verlangend na.
Die blik die kan ik niet weerstaan
en ga dan even bij hem aan.
We praten dan wat met elkaar
hij zegt niet veel en luistert maar.
Toch weet ik dat hij elk woord,
dat ik gezegd heb heeft gehoord.
Want ga ik verder op mijn weg
en nog een afscheidswoordje zeg,
dan balkt hij luid hier door het dal
zodat iedereen het horen zal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten