Toen ik in een nostalgische bui wat oude albums en papieren aan het bekijken was, kwam ik het volgende gedicht tegen. Het is in 2001 geschreven door mijn inmiddels overleden broer Jan na een bezoek aan Fontenoy.
RUE DE LA VIEILLE CÔTE
Bedaard de steile straat bestijgen.
Uit eerbied voor de eeuwen zwijgen
Een rots als stut voor het bestaan.
Een huis dat noodt tot binnen gaan.
Als paar hier het geluk beleven.
Van wat het land je heeft gegeven.
Als pelgrims aan de tafel scharen
En vreugde in het hart ervaren.
Oh Fontenoy gij spiegelt eeuwigheid.
Voor U geen snelle wedloop met de tijd.
Het is uw trage gang die ons verblijdt
Gezegend land dat gul zijn schoonheid spreidt
Heuvels golven tot waar de einder reikt
Een groot geluk hebt gij voor ons bereid.
